Så då Johaug og Jacobsen sprang i mål på stadion, tusla eg endeleg ut av hotellet og sette meg på bussen til Falun. Ein kan ikkje få med seg alt her i livet.
Eg kom fram, såg korleis det myssa av folk over alt (44 300 blei det visst til slutt), og bestemte meg for at eg ikkje hadde lyst til å møte dei heilt enno. Og sidan eg er innehavar av det geniale konseptet medieakkreditering, gjekk eg inn på pressesenteret, henta meg ein kaffi, sette meg på/i verdas største pute, og kikka litt på herrerennet derfrå. Eller, eg må vel vera ærleg: Eg var på Facebook medan tv-en stod på i bakgrunnen. Men eg var ikkje åleine om det, trur eg:
(Eg er ganske god til å anonymisere i Photoshop.)
Men då det drog seg mot slutten tenkte eg at eg måtte ut. Ut og høyre bruset frå publikum. Etter å ha prøva ei lita beite å finne meg ein plass i mengden med menigmann/folk flest/bermen der eg kunne sjå noko, gav eg opp, og brukte igjen pressefordelen min. På andre sida, rett ved målområdet, stilte eg meg ei lita bru og fekk panoramautsikt til at Noreg ikkje fekk medalje. Utan at det sette sterke kjensler i sving hos meg, akkurat. Det er fordelen med å ikkje ha sportshovud: Eg blir glad viss dei vinn, men temmeleg likegyldig viss dei ikkje gjer det.
Tap og vinn med nesten same sinn.
Eg hadde tenkt å sjå hopprennet. Kors på halsen. Berre sjå på lua mi. Men det var altså så mykje folk der!
Så eg tok berre eit bilete av skihopparluva mi for å bevise at eg har vore der, og så tok eg bussen til det varme og gode hotellet.
Eg trur det betydde lykke for Rune Velta at eg ikkje var der. Han kan takke meg seinare.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar