Oppsummering og tusen takk for no!

Så var Falun-tida mi over. Eg er tilbake i bladstoga i Kviteseid, og det kjennest trygt og godt. Ein kollega spurte meg om eg kom til å fylgje med på resten av VM no, om eg kanskje hadde blitt ørlitegrann meir sportsinteressert. Svaret er nei. Eg er framleis berre oppteken av Magnus Krog-nytt.

Her er ei lita oppsummering av veka mi i Falun. (Og her kan du lesa kvifor i all verda eg faktisk reiste dit.)

Mest profesjonelle sportsjournalistiske handling: Vera på pressekonferanse med kombinertlandslaget.

Flest menn i salen, for å seie det slik.

Minst profesjonelle sportjournalistiske handling: Snakke på riksdekkande radio tysdag om kor utruleg enkelt og behageleg det er å vera sportsjournalist. (Høyr Norgesglasset-innslaget frå tysdag her.)

Heldigvis hadde eg frisørtime under direktesendinga, så eg fekk gjera intervjuet i opptak på førehand slik at dei kunne klyppe vekk eeeehhh-ane og øøøhhh-ane. 

Mest klamme, men morosame augneblink: Då eg køyrde meg vill inne på VM-området dagen før det starta, og tilfeldigvis møtte Magnus Krog – med ein pappfigur av han i passasjersetet. Les om det her.

Hei, Magnus! Har du helsa på Magnus? 

Høgast puls-augneblink: Då eg like etter Magnus-møtet tilfeldigvis stoppa rett ved TV2-bubilen og blei livredd for at dei skulle sjå meg.

*Angst*

Verste «Hur dum får man bli?»-augneblink: Denne svensken som kanskje burde kikke seg om etter ein annan jobb.

Beste heia svenskar-episode: Møtet med den kule bussjåføren Nisse (?), som eg skildra i same innlegget som den dumme svensken. Nisse redda dagen min med å fortelje om kvifor eg ALDRI burde plukke sopp i Falun og om kvifor kvinnene i gamle dagar måtte selje sprit gjennom glasruta.

Hej Nisse! 

Mest ekstreme «no har du vore åleine veldig lenge, Randi»-utslag: Denne videoen. Eg lo altså så mykje av meg sjølv då eg hadde laga den. Særleg då det 2013-greiene berre dukka opp midt i der, ut av det blå, utan at eg hadde putta det der (trur eg). Men eg har full forståing om andre ikkje blir like imponerte. 

Ja, ja. 

Einaste motespesial: Dette innlegget om blant anna kvite skidressar (velkomen etter, VG) og dagens outfit, blomsterpike edition. 

Eg ynskte Petter velkomen etter sprinten. Men eg heldt meg for god til å spørje kva undertøy han brukar. (Det ser ein jo uansett, og dessutan lurar eg ikkje så veldig på det, i motsetning til kollegaene mine i VG.) 

«Tenk at eg får vera med hit»-oppleving: Då assisterande renndirektør Jan Rune Grave frå Vrådal tok meg med opp i dommartårnet og forklara meg om den grøne knappen og korleis dei arbeider under kombinertrenna. Då fekk eg helse på mange sentrale FIS-folk. Flaks for meg at eg fann ut at tidlegare skihoppar Lasse Ottesen no er renndirektør i kombinert, og at eg googla han på førehand for å sjå korleis han ser ut. Eg er ikkje så verst streetsmart når alt kjem til alt.

Dei nye venene mine Lasse Ottesen og Jan Rune Grave. Kallar dei berre Lassen og Janus. 

Største folkemengde(-fobi): Førtifiretusen folk på Lugnet stadion på laurdag. Det blei litt vel mykje for meg, altså. Så eg gjekk glipp av både Johaug/Jacobsen-triumfen (hugsar ikkje kva distanse dei gjekk, slikt er umogleg å hugse på når det er så mange av dei), og Rune Velta-gullet. 

Eg var innom stadion ein liten tur på jubel-laurdagen, men gjekk glipp av det vesentlege. Kaffien på pressesenteret var god, då. 

Trivelegaste bil-selskap: Mor til Magnus Krog på veg heimatt. Det var hyggeleg med papir-Magnus altså, men samtala flaut betre med mor Krog i passasjersetet.

Signe Bjørg Krog rulla i hop sonen sin, la han bak setet, og tok hans plass. 

Til alle de som har lese bloggen: Tusen takk for at de har fylgd meg på ferda! No blir det sportspause på meg. Eg har hatt det himla moro på Ski-VM altså, men no har eg liksom gjort det. Neste gong håpar eg oppdraget blir å fylgje ein vesttele på Roskildefestivalen.

Så Magnus, skal du dit? Viss ikkje tek eg med mor di i staden.

Frukost med Arne og gjengen

Dagen i dag opna på sportsleg vis: Eg åt frukost medan eg lytta med eit halvt øyre til Arne Scheie som heldt føredrag for nabobordet. Om alt frå Bjørn Wirkola til Nybergsund Trysil (fotball 2. divisjon? Hei, Eirik!) Eg trudde Scheie hadde pensjonert seg, eg. Det verka ikkje slik.

Men med ei slik opning på dagen, kjente eg at det ville vera eit svik mot Arne å ikkje få med meg det som skjedde på stadion. Så i dag har eg hengt litt med proff-fotografane igjen. Det var ikkje kjedeleg å stå i målområdet då både damene og mennene gjorde det såpass skarpt i lagsprinten. Det skal eg innrømme.

Snåle jenter <3

Snåle gutar <3 

Kollegaene mine (når dei ikkje ligg på kjempestore saccosekkputer og drikk kaffi i pressesenteret). Eg har ikkje kommunisert med nokon av dei, bortsett frå eit sint blikk til Expressen-fotografen som dulta meg vekk. Grr. 

Det er ikkje berre eg som byrjar å bli dreven i å ta bilete av meg sjølv, ser eg. Dei svenske sylvjentene var også veldig snåle! (På vesttelemarksmåten, altså søt og koseleg. Ikkje på den andre måten, den rare måten, og i alle fall ikkje på snåle på svensk, der det betyr gjerrig. Det trur eg ikkje dei er, dei ser ikkje slik ut i alle fall.) 

Mamma Krog heia med kombinert-spesial-autograf-flagget sitt på stafetten i dag. Men eg fann ikkje signaturen til sonen hennar på flagget. Kanskje det er det som skal til for at det losnar for Magnus? 

Til slutt ein quiz: Kva vesttele eig denne hatten? 

Svaret får du i VTB til veka. 

Maurits Maur

I går til morgon kom det mail frå VM-arrangørane. Preliminary spectator number: 41 500. (Til samanlikning var det 5000 folk der dagen før). Eg kjente at det høyrdest veldig mykje ut. Litt for mykje å skulle handtere slik på morgonkvisten.

Så då Johaug og Jacobsen sprang i mål på stadion, tusla eg endeleg ut av hotellet og sette meg på bussen til Falun. Ein kan ikkje få med seg alt her i livet.

Eg kom fram, såg korleis det myssa av folk over alt (44 300 blei det visst til slutt), og bestemte meg for at eg ikkje hadde lyst til å møte dei heilt enno. Og sidan eg er innehavar av det geniale konseptet medieakkreditering, gjekk eg inn på pressesenteret, henta meg ein kaffi, sette meg på/i verdas største pute, og kikka litt på herrerennet derfrå. Eller, eg må vel vera ærleg: Eg var på Facebook medan tv-en stod på i bakgrunnen. Men eg var ikkje åleine om det, trur eg:

 (Eg er ganske god til å anonymisere i Photoshop.)

Men då det drog seg mot slutten tenkte eg at eg måtte ut. Ut og høyre bruset frå publikum. Etter å ha prøva ei lita beite å finne meg ein plass i mengden med menigmann/folk flest/bermen der eg kunne sjå noko, gav eg opp, og brukte igjen pressefordelen min. På andre sida, rett ved målområdet, stilte eg meg ei lita bru og fekk panoramautsikt til at Noreg ikkje fekk medalje. Utan at det sette sterke kjensler i sving hos meg, akkurat. Det er fordelen med å ikkje ha sportshovud: Eg blir glad viss dei vinn, men temmeleg likegyldig viss dei ikkje gjer det.

Tap og vinn med nesten same sinn. 

Eg hadde tenkt å sjå hopprennet. Kors på halsen. Berre sjå på lua mi. Men det var altså så mykje folk der!  

Så eg tok berre eit bilete av skihopparluva mi for å bevise at eg har vore der, og så tok eg bussen til det varme og gode hotellet. 

Eg trur det betydde lykke for Rune Velta at eg ikkje var der. Han kan takke meg seinare. 

Tobias i tårnet

På torsdag fekk eg vera med sjølvaste mr. assistant race director i kombinert, Jan Rune Grave, i hopptårnet. Han synest det bles vel mykje i Falun, og det fekk me vel ei viss forståing for i går når kombinerthopprennet blei utsett ca fire tusen gonger.

Du kan lesa om Jan Rune og den grøne knappen hans i dagens Vest-Telemark blad.
(Gratis for abonnentar, mogleg å kjøpe dagspass - eller endå betre, eit abonnement! - for dei som ikkje abonnerer)

No er eg til å lure på om eg skal koma meg opp på stadion ein tur. Høyrer rykte om at det er noko på gang der oppe.

Eg får litt heimlengsel når eg ser laurdags-VTB. Må koma meg vestover att snart. 

VG i går. Dei heng etter VTB som vanleg. Dette skreiv då eg om på bloggen for dagevis sidan. 

Gåve frå høysekkane

Er du på stadion? Eg har ei gåve til VTB. 

Det var meldinga frå Karel Krog, far av Magnus, i dag - og dette var gåva, som berre fire stykk i verda eig: 

Flott gåve! 

Elles har eg lova to høysekkar (sjå bilde), som ikkje har ordna seg billett til den store dagen i morgon, å høyre om nokon har to til overs. Så sei ifrå! 

No er det kombinertlangrenn, utan ein einaste høysekk i løypa, men med mange rundt. 

Mediestorm

Det er uvant å vera den som blir intervjua eller omtala, og ikkje den som intervjuar eller omtalar. No skjønar eg korleis desse idrettsstjernene har det.

På tysdag ringte dei frå NRK Telemarksendinga. Og i går skreiv Medier24 ei ganske lang sak om dette prosjektet vårt.

Skikkeleg mediestorm, med andre ord. Kvar skal dette ende?

Eg trur me må skaffe oss PR-rådgjevar. Redaktør Øystein, kan du ringe First House?

Var innom og sjekka korleis Magnus har det i bilen i går kveld. Han har det bra og frys ikkje, sidan han har fått låne VM-kufta mi (mønster frå Ski-VM Oslo i 1966, visstnok.)

Jubelbrus og blomsterpike spesial

Artig dag i Falun, dette. Synd ikkje Marit B eller Petter N er frå Vest-Telemark berre. Synd for dei, altså.

Alle har jo fått med seg kva som skjedde i sprinten i dag, så det gidd eg ikkje skrive noko om. Ikkje klarte eg å fylgje med heller, der eg stod. Det er altså så mykje å sjå på!
Det førte til fylgjande sms-utveksling med redaktøren i dag. Merk at eg altså stod MIDT i målområdet, akkurat der det skjer, saman med dei andre sportsfotografane. (Høhø)

Eg: Er det finalen nå?
Han: Finale nå ja. Gull! Bronse!

Hadde heldigvis fått det med meg før han svara, så eg hadde vit til å ta nokre bilete. Det er moro, au! Og eigentleg verkar det ganske lett å vera sportsfotograf. Det er berre å setje på auto.

Gull! Bronse! 

Litt av ein luring, han som fann opp kvite skidressar. 

Gull! Bronse! 

Visste du at Ola Vigen Hattestad ikkje har tenner i underkjeven? 

Jaudå. 

Og no: Blomsterpike spesial

Då eg var blomsterpike i Høydalsmo-NM i 2002 brukte me Vest-Telemark-bunadene våre. Det var smertefullt nok det, for bunaden min var ikkje lagt ut sidan konfirmasjonen, men det var visst eg. Likevel: Sjølv om eg ikkje fekk puste, følte meg fin der eg gjekk, smilte, neia, klemte og delte ut. For me vesttelar er velsigna med ei flott bunadstype, kom ikkje og sei noko anna. 

Men her. Herregud. 

Her har dei kledd ut dei nydelege blomsterpikene sine som 200 år gamle damer. 

Var det det Petter grein for, tru?